Sucre

Sucre
Een paar dagen niets van mij gehoord niet omdat er geen internet was, maar omdat ik best wel ziek was. Gelukkig gaat het langzamerhand ietsje beter.
Vrijdagochtend werd ik al niet zo lekker wakker. Dacht dat het kwam door de hoogte en de kou 's ochtends. Maar rustig aan begonnen. Rond twee uur zouden we worden opgehaald met een auto en chauffeur om naar Sucre te gaan. Omdat we 's ochtends nog tijd hadden, zijn we eerst naar Casa Moneda gegaan.
Vroeger mocht er in Potosi als 1 van de weinige steden in Zuid Amerika munten worden geslagen. Omdat er een zilvermijn in de buurt was, was er ook voldoende zilver om munten te slaan.
In Casa Moneda krijgen we een rondleiding door het gebouw en uitleg hoe de munten worden geslagen. Omdat het hier altijd koud en droog is, zijn alle werktuigen, maar ook het gebouw goed bewaard. De planken in het gebouw zijn nog afkomstig van de originele planken die gesloopt zijn uit Spaanse schepen.
Het is een interessante rondleiding. Met wel een naar randje want er zijn vele mensen (slaven) en dieren gestorven om de munten te maken. Nu worden er geen munten meer gedrukt in Potosi. Om de munten naar Europa te verschepen moest eerst een helse tocht worden afgelegd over het vast land naar Panama. Eenmaal daar aangekomen waren de gevaren nog niet geweken. Vele schepen vergingen door het weer of werden gekaapt door piraten.
Wist je bijvoorbeeld dat de Zilvervloot die door Piet Hein is gekaapt, ook afkomstig is uit Potosi? Wij vonden dat we een interessant gegeven. Ook de geldtekens zoals $ zijn oorspronkelijk afgeleid van het merkteken van de stad Potosi.
Na de rondleiding gaan we even koffie drinken. Ik voel met nog steeds niet lekker en wijt het nog steeds aan de hoogte. Daarom gaan Johan en ik rustig op een bankje zitten op het centrale plein en Erik en Petra gaan nog een kloostermuseum bezoeken. Op het plein is veel te zien. Zo zijn er militairen die pamfletten uit delen en rondjes lopen rond het plein. Ze hebben een bepaald politiek statement. Maar wat is ons niet duidelijk.
Omdat er vandaag een belangrijke basketball wedstrijd is in Potosi hangt er ook veel jeugd rond op het plein. Ze lopen later met z'n allen achter een spandoek door de straten. Sowieso is zo'n plein een kloppend hart van de stad er zijn altijd mensen te vinden.
We hebben afgesproken bij een restaurantje om te eten. Omdat ik me nog steeds niet goed voel eet ik maar een beetje en drink ik Coca thee tegen de hoogte. Het helpt me niet echt om beter te voelen.
Omdat we om twee uur worden opgehaald, lopen we terug naar het hotel. Daar neem ik nog een reistabletje, omdat de route over allerlei haarspeldbochten gaat. Onze chauffeur is een half uur te vroeg. Het is feest in Sucre. Dus het kan zijn dat hij op tijd thuis wil zijn.
Onze chauffeur denkt dat hij een rally chauffeur is, want hij scheurt met piepende banden door iedere bocht. Ook haalt hij soms gevaarlijk in en doet hij aan bumperkleven. We zitten met z'n drieën op de achterbank, dus dat is niet fijn. Een uur vroeger dan gepland komen we aan in Sucre. Geen fooi voor deze chauffeur. Deze rijstijl moet niet beloond worden.

We bellen aan bij onze B&B, maar blijkbaar zijn ze er nog niet. Na een halfuurtje wachten en nogmaals bellen wordt de deur opengedaan. Even inschrijven en we kunnen naar onze kamers.

Ik begin met steeds slechter te voelen, dus ik ga op bed liggen. Misschien knap ik daar wel van op. Ik ga dan ook niet mee de stad in. Het is vandaag feest in Sucre en volgens Johan is het erg gezellig. Ze hebben lekker gegeten bij een restaurant.
's Nachts gaat het steeds slechter, ik breng meer tijd door op de wc dan in bed. Omdat het niet beter wordt, begin ik met slikken van Imodium. Helaas helpt dat ook niet. We zouden vandaag naar een markt gaan buiten Sucre, maar omdat ik me zo slecht voel gaan Johan en ik niet mee. Het gaat de dag door niet beter, het is 1 stap vooruit en 2 stappen achteruit. Ik kom het bed eigenlijk alleen maar uit om naar de wc te gaan. De Imodium en ook de Boliviaanse versie die Johan bij de apotheek heeft gehaald werken niet. Ik heb waarschijnlijk een ernstige reizigerziekte. Normaal heb ik hier geen last van, terwijl de anderen er vaker last van hebben. Een venijnige bacterie dus.

In de middag besluiten we maar een dokter te bellen. Gelukkig blijkt er eentje twee straten verderop te zitten. Dat kan ik nog net aflopen. Helaas kent de dokter geen Engels maar met een vertaal app komen we er wel uit. De dokter wil eerst bloed bij mij afnemen, maar dat zie ik niet zo zitten in dit soort landen. Daarom vragen we om antibiotica. Dat schrijft hij dan ook voor, ik krijg:
Antibiotica: een echt paardenmiddel
Poedertje ter ondersteuning van de antibiotica
Vochtoplossing ter voorkoming van uitdroging
Anti- braakmiddel omdat ik al een tijdje niet heb gegeten
's Avonds voel ik me nog niet goed genoeg om mee te gaan naar de stad. Het zijn dan ook geen wondermiddelen. Ze gaan met z'n drieën eten bij een leuk restaurant met bitterballen als voorgerecht. De eigenaar heeft een Nederlandse vrouw.
's Ochtends begin ik me al iets beter te voelen. Ik kan nu ook al weer een geroosterd broodje binnenhouden. Hopelijk voel ik me vanmiddag fit genoeg om nog even de stad in te gaan. Heb ik tenminste nog iets van Sucre gezien. 

Morgenvroeg vliegen we naar La Paz